Είναι πράγματι να τον θαυμάζεις τον Κώστα Γαβρά. Μόλις έκλεισε τα 76 του χρόνια και σκηνοθετεί σαν 35χρονος. Κοιτάζει ξανά τον κόσμο με την αθωότητα του πρωτάρη κι αφήνει πίσω του κάθε κινηματογραφική ή ιδεολογική προκατάληψη. Τέσσερα χρόνια μετά το «Τσεκούρι» (σπάνια μια ταινία τόσο διασκεδαστική είπε τόσα πολλά και ουσιαστικά πράγματα για τον κόσμο και την οικονομικό-πολιτική κατάσταση της εποχής) ο Γαβράς κάνει κι άλλη στροφή. Διαγράφει το παρελθόν του «Ζ», του «Αγνοούμενου» και του «Αμήν», αναζητά δάνεια από το σινεμά του Φεντερίκο Φελίνι και του Τσάρλι Τσάπλιν κι αφήνεται στην παιγνιώδη ελευθερία του πειραματισμού.
Στην πραγματικότητα η ταινία έχει έναν μόνο χαρακτήρα, τον Ηλία .Στην πρώτη (τουλάχιστον κατά το ήμισυ) ελληνική ταινία του ο Κώστας Γαβράς δεν παίρνει τίποτε στα σοβαρά. Ελίσσεται ανάμεσα στο χιούμορ, τη συγκίνηση και την ανθρωπιά και μιλάει με τον πιο πρωτότυπο τρόπο για τους λαθρομετανάστες και τον ρατσισμό, την ελπίδα και το αύριο της Ευρώπης. Είναι νέος και ώριμος, γενναιόδωρος, τολμηρός, ελεύθερος. Μακάρι να ήταν έτσι όλες οι ελληνικές ταινίες.
Στην πραγματικότητα η ταινία έχει έναν μόνο χαρακτήρα, τον Ηλία .Στην πρώτη (τουλάχιστον κατά το ήμισυ) ελληνική ταινία του ο Κώστας Γαβράς δεν παίρνει τίποτε στα σοβαρά. Ελίσσεται ανάμεσα στο χιούμορ, τη συγκίνηση και την ανθρωπιά και μιλάει με τον πιο πρωτότυπο τρόπο για τους λαθρομετανάστες και τον ρατσισμό, την ελπίδα και το αύριο της Ευρώπης. Είναι νέος και ώριμος, γενναιόδωρος, τολμηρός, ελεύθερος. Μακάρι να ήταν έτσι όλες οι ελληνικές ταινίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου